Z Polabí až k Baltu a Atlantiku
Při plavbě životem si dělám, co chci
Z Polabí až k Baltu a Atlantiku
Začátky mojí plavby
Člověk někdy vyzkouší v životě hodně věcí a činností, než najde to pravé, co mu vyhovuje a v čem se "najde". Někdo si ale ani po desítkách let není jistý, co bylo vlastně to nejlepší a co nejvíc chtěl a zda vůbec chtěl žít tam, kde ve skutečnosti nejvíce byl. I to se může stát. Následující popis událostí by neměl vyznít jako arogance, ani pokus o vlastní diskreditaci, natož aby mělo něco působit negativně. Je to pouze životní realita, kterou s nadhledem a úsměvem přijímám, protože jsem se na ní výrazně podílel a určitě ji i nemálo ovlivnil. Vše jsem se snažil popsat tak, jak jsem to prožil a jak jsem to v danou dobu vnímal a jaký na to mám s odstupem času názor. K tomu je potřeba i určitý nádech pokusu o humor, aby se ze všeho nevytratil ten mnou obdivovaný způsob života, tedy "Einfach Leben".
Nejprve tedy něco o tom, čím jsem se možná odmalička odlišoval od svých vrstevníků. Neměl jsem poměrně dlouho reálné sny o tom, co bych chtěl jednou v životě dělat. Jako dítě jsem odpovídal na otázky, co bych si přál dělat v dospělosti asi tak, že bych chtěl být král, jezdit na koni a říkat jiným, co mají dělat oni... Z toho je patrné, že jsem tehdy jako malý klučík měl zkreslené představy, pokud jsem to tedy vůbec myslel vážně. Dědičné jsem to ale neměl, protože rodiče i prarodiče nikdy neměli nic zadarmo a museli si vše poctivě po celý život odpracovat. Moje mamka byla úspěšná manažerka v zahraničním obchodě, později pracovala v právní oblasti a od roku 1990 podnikala v obchodní činnosti (reality, právní poradenství), můj taťka většinu života působil u vojenského letectva. Oba rodiče tedy byli pracovně úspěšní v poměrně prestižních činnostech, nicméně na můj přístup v budování mojí pracovní kariéry to patrně nemělo zásadní vliv. K určitému vysvětlení mého vidění světa dodám jen to, že jsem byl od dětství zprvu spíš introvertní jedináček, který nechodil ani do školky, naopak do školy jsem šel o rok dříve. Údajně kvůli jakémusi nadprůměrnému nadání, zjištěnému nějakými testy, kde jsem byl spíš v roli pokusného králíka lidí, kteří následně měli vliv na moji mamku, která začala plnit jejich rady, jak ze mně vyrobit dalšího "Einsteina". Víc to nemusím rozebírat, ale žádný nositel Nobelovy ceny se ze mně nestal, byl jsem rád za to, že jsem se vůbec dostal přes střední školu až k mojí mamkou vysněnému VŠ diplomu. Ve skutečnosti jsem totiž byl asi až do 5. třídy ZŠ tak nějak uzavřený do svého způsobu života a spíš "přežívání" ve škole, než nějakého nadšeného vzdělávání se a moje nadání se v praxi nijak neprojevovalo. Od 6. třídy ZŠ až do maturity to pak bylo spíš ještě horší, takže se "odborníci" buď spletli nebo bylo celkově něco jinak než mělo být, což sám neumím dobře posoudit. Jako zajímavost ještě doplním, že moji dávní prapředci ze strany mamky měli šlechtické kořeny ve Francii a kdoví, zda se třeba toto neprojevilo z celého rozsáhlého příbuzenstva v největší míře právě u mně. Možná je do jisté míry oprávněné, když o mně někteří kolegové v nadsázce říkají, že jsem "Baron z Lysé".
Moje nadšení pro moře, lodě, železnici a vše s tím spojené začalo v době, kdy jsme od mých 10 let několik let po sobě každé léto jezdili s mamkou v létě o prázdninách k Baltu v tehdejší NDR. Tam jsem poprvé viděl moře, přístav, lodě a vše s tím spojené. Od prvních cest do NDR o prázdninách 1975 mně kromě moře zaujalo přímořské městečko Warnemünde, nedaleký přístav Rostock, lodě rybářské i nákladní a zejména pak trajekt do Dánska patřící státní železniční firmě Deutsche Reichsbahn. Líbilo se mi to a byl jsem rád, že jsme se tam každý rok vraceli. Je možné, že mít možnost žít tehdy v NDR u Baltu, tak by vše bylo jinak a já bych pravděpodobně nedělal nic z toho, v čem jsem nakonec převážnou část života "plaval" v Čechách. Pravděpodobně bych tam pracoval někde v přístavu v logistice nebo u trajektů, případně na tamní železnici. Více o tehdejší NDR a mému vztahu k místům u Baltu je uvedeno zde. Na základě těchto cest jsem se tam poprvé nadchnul i pro modelovou železnici, takzvané "mašinky", které jsem měl od 12 do maturity v měřítku 1:120, tedy TT. Po desítkách let až v roce 2021 jsem je nahradil většími modely H0 a trochu obnovil dávnou zábavu, mj. na základě některých aktivit u skutečné železnice. Moje dávné zájmy se tak trochu překrývají s těmi z poslední doby a asi to není náhoda.
Am YachtHafen, moje oblíbená restaurace v Rostocku
Koně a zemědělství jako náhrada moří, lodí a cest po světě
Hlavním důvodem moji cesty směrem, který je pro mně dodnes otazníkem, bylo moje dětství v malém městě v Polabí, nedaleko Prahy. To je známé kromě hraběte Šporka a zámeckým parkem se sochami Matyáše Brauna, také tradicí místního dostihového závodiště. Přímo u něho byla vždy tréninková centra dostihových koní, v dobách mého dětství a mládí pod vedením velice úspěšných trenérů a předtím překážkových žokejů paní Evy Palyzové a pana Františka Vítka. Většina lidí asi pozná, že se jedná o město Lysá nad Labem, kde je odjakživa velký počet koní, zejména dostihových. Já se mezi zvířaty pohyboval odmalička již u babičky a dědy, kteří žili v domku mimo centrum města, podobně jako tomu bývá na venkově. Jelikož jsem nechodil do školky, mohl jsem si pohody a klidu na dvorku náležitě užívat. Asi i díky tomu jsem měl v životě dlouho introvertní povahu, minimálně až do konce studií na VŠ. V sousedství domku mých prarodičů, kde jsem trávil dětství, byl také bývalý statek a v něm jezdecký oddíl, zabývající se převážně parkurovým ježděním. V těchto místech jsem začal chodit ke koním, protože mně tam přivedl známý mojí mamky. Byl to jeden z šéfů tehdejšího jezdeckého oddílu a já jsem mohl začít chodit ke koním, zpočátku pod jeho vedením. Byla to změna, do té doby jsem se totiž v jiných oficiálních zájmových činnostech nenašel, všude tomu (i mně) asi něco chybělo. Například mně vyhodili ze šachového klubu, docela brzy po několika týdnech, protože místo trpělivého přemýšlení nad partií šachu, jsem se tam popral. Nebavilo mně totiž chodit někam, kde jsem býval tak 18. z 20. Většinou jsem se tedy spíš zabýval něčím, co mně v daném období bavilo a nepotřeboval jsem k tomu chodít organizovaně mezi více lidí. Občas jsem se pohyboval jen tak po městě s nějakým kamarádem nebo často i sám. Zpět ale k těm koním, proč jsem tam vůbec začal chodit. Nebyl jsem totiž z koňařské rodiny a ani jsem neměl velký talent, ale časem mně to začalo docela bavit a chodil jsem tam často a pravidelně. Základní jezdecký výcvik jsem absolvoval bez problémů a tak jsem měl šanci posunout se dál, což znamenalo zkusit uspět v parkurových soutěžích. Jenže v přípravě na ně jsem neměl potřebnou trpělivost a tak mně to postupně přestávalo bavit. Neseděl mi totiž z mého pohledu jednotvárný dril na malém prostoru jízdárny a kolbiště. Časem jsem se rozhodl to nějak vynechávat a skončil jsem stylem tzv. "do ztracena", až jsem se odtamtud vypařil úplně. Pak jsem opět většinou zkoušel něco okolo techniky, stavby modelové železnice a hlavně se těšil, až zase pojedeme v létě k moři do NDR. Byl jsem stále takový introvertní samotář a byl rád v ústraní, kde jsem se zabavil většinou nějak sám. V mezidobí jsem musel skončit i v klubu leteckých modelářů, jelikož jsem si tam dělal převážně věci k modelové železnici. Často jsem v té době chodil také k dědovi, který i přes vyšší věk stále provozoval zámečnickou dílnu s doplňkovou opravnou jízdních kol. I tam jsem se od něho lecos naučil. Asi rok po ukončení mojí jezdecké činnosti u parkurových koní, jsem v průběhu letních prázdnin před nástupem na gymnázium, náhodně potkal o 2 roky staršího kamaráda z toho jezdeckého oddílu, kam jsem kdysi chodil. Ten mi nabídl, abych šel za ním k dostihovým koním, kterých bylo tehdy v Lysé poměrně hodně na více místech, nejen u zmíněného závodiště. Měl jsem se jít podívat do menší stáje úplně na konci Lysé nad Labem (směrem na Nymburk), ale mně se tam zpočátku vůbec nechtělo. Měl jsem totiž mj. i těsně po návratu z letního tábora v NDR, kde jsem se seznámil s kamarádkou odtamtud a v hlavě jsem měl jiné myšlenky, než zrovna na koně. Nakonec jsem se ale nechal přemluvit a přišel tam na nezávazné seznámení se s provozem stáje. Bylo tam tehdy asi 8-10 koní včetně několika ustájených od jiného podniku. Z toho byli vždy tak 3 pro steeplechase dostihy, dále 2 chovné klisny s hříbaty a tak 3 zbývající vesměs mladí koně do rovinových dostihů z jiného podniku (kterým se chodil věnovat jiný trenér). Na první pohled to bylo pro mně něco úplně jiného a zdálo se, že i lepšího. Trénovalo se na loukách a v přírodě, občas se jelo i na velké závodiště, byla u toho mnohem větší a přirozenější volnost. Jenže to mělo svoje skrytá negativa, což v kombinaci s mojí povahou vedlo brzy k takovému plácání se a setkávání s kámoši u zábavy. Z dnešního pohledu to byla spíš ztráta času, kdy jsem se buď mohl věnovat něčemu zajímavějšímu, protože tehdy jsem stále ještě víc pokukoval po technických věcech, nebo jsem měl procitnout a zkusit štěstí na závodišti u lepších trenérů (paní Palyzové nebo pana Vítka) s kvalitnějšími koňmi. To, že u dostihových koní v Lysé byly výrazně lepší možnosti, jsem sice brzy věděl, ale k odchodu jinam jsem se rozhoupal až mnohem později, cca za 3 roky. Nechci být tvrdý kritik toho, kde jsem prožil část života, co ale říct zpětně o něčem, kde to v době mého působení bylo do jisté míry zvláštní. Překážkoví koně, které jsem tam postupně já zažil, byli většinou z vlastního chovu toho podniku, bohužel pro dostihy téměř nepoužitelní. Vyjet s nimi někam závodit tak bylo z dnešního pohledu doslova fiasko. Například si vzpomínám, jak jeden kůň jménem Daktari se dokázal vzpínat tak, že se často před tréninkem a pak bohužel i před dostihem, dokázal třeba 10x postavit na zadní a udělat tzv. "svíce" (naštěstí se nikdy nepřevrátil), v dostihu pak opakovaně bohužel tento svéhlavý polokrevník nepředvedl nic. Jen jeden z koní v té stáji byl velmi dobrý (Dolar), ale toho si jezdil tehdejší šéf (info více zde), protože si ho sám chystal s cílem jet Velkou pardubickou. Jediná dobrá možnost svézt se na kvalitních překážkových koních byla v Lysé u místního závodiště v tréninkovém centru paní Palyzové. Nakonec jsem působení v té původní malé stáji postupně utlumil a následně se začal objevovat tam, kde to pro mně mělo v té době více smysl. Jenže časem po maturitě a přijetí na VŠ v Praze, jsem přestal mít na koně čas úplně. Zprvu jsem plánoval občas chodit jezdit zpět do Lysé na závodiště, ale času moc nebylo a tak jsem to odkládal a s lidmi odtamtud se potkával převážně v neděli na dostizích, které jsem chodíval občas sledovat do Velké Chuchle.
Od zahájení studií na VŠ jsem tedy měl od aktivní činnosti u koní pauzu, a ta se protáhla až na rok a půl. Zda to bylo dobře nebo ne je těžké hodnotit, protože jsem tenkrát potřeboval mít čas hlavně na školu. Tam jsem začal mít naštěstí dobré výsledky asi i díky tomu, že jsem tehdy nechodil ke koním a měl jsem tedy na studium čas. Ve svém volnu jsem sportoval jen občas a hlavně běhal, jen na pohodu pro můj dobrý pocit. Stačilo mi pak už jen občas posedět u kafe, vína nebo piva s osvědčenými kámoškami a kámoši a tu a tam se zajít podívat o víkendu na dostihy. Vypadalo to tehdy buď na konec aktivit u koní, v lepším případě na pokračování v Lysé na závodišti, kde jsem měl pořád nějaké kontakty s aktivním děním. Dlouhá pauza bez pravidelného ježdění už ale nevěštila nic dobrého. Po čase se to změnilo shodou okolností směrem, který jsem vůbec nepředpokládal. Bylo to někdy v polovině druháku VŠ na jaře 1984 a tehdy jsem měl určité nadstandardní vztahy s jednou poměrně atraktivní kamarádkou (shodou okolností starší sestrou jedné v té době úspěšné žokejky). Ta mně nakonec přesvědčila k tomu, abych znovu začal pravidelně s ježděním a chodil s ní do dostihové stáje k trenérovi Minaříkovi (ve své době špičkový žokej a později i úspěšný trenér) ve Velké Chuchli. Přiznám, že se mi tam vůbec nechtělo, jelikož jsem si zvykl na pohodový život bez aktivit navíc, než ty které jsem již popsal (kromě vysedávání u učebnic ještě občas běh a jinak jen pokec s kámoškami a kámoši). Pokud bych v té době šel sám od sebe někam ke koním, tak jedině k paní Palyzové do Lysé. Je jasné, že jít do Chuchle jsem sám od sebe vůbec nechtěl a podstoupil jsem to výhradně kvůli té kámošce, takže podle toho to dopadlo. Můj začátek tam totiž nebyl vůbec ideální, což jsem po dlouhé pauze předpokládal. Neměl jsem tehdy dobrou formu ani motivaci a trenér mi vzápětí dal najevo, že například při ježdění dobře neodhaduji tempo. To jsem uznal a snažil se to zlepšit, nicméně pak mi začal hlídat, zda jsem si ve svém volnu mimo stáj dal nějaké pivo, a tak jsem se postupně z více důvodů necítil dobře, ikdyž on měl do určité míry pravdu. Nakonec jsem se z této první "štace" rozhodl po 3 měsících odejít a skončit s koňmi ve Velké Chuchli. Asi jsem v Chuchli v něčem zaslouženě "sklidil ovoce" z mojí činnosti v té malé stáji v Lysé v době studií na gymnáziu a také té dlouhé pauzy od ježdění. Když jsem si jel poslední den odstěhovat věci z té Chuchle, asi úplnou shodou okolností si mně na poslední chvíli všiml jeden trenér a taky ještě jeden žokej. Ti mi nakonec rozmluvili rozhodnutí se tam na to vykašlat a nabídli mi možnosti spolupráce. Nakonec jsem ve Velké Chuchli tedy pokračoval u jiného trenéra a jako výpomoc jsem občas přitom působil v dalších stájích, když to bylo potřeba (např. při zranění jejich jezdců apod.). Časem jsem se snad celkově aspoň trochu něco naučil od těch v tehdejší době nejlepších trenérů v profesionálním prostředí. Zážitků bylo za ty roky více než hodně, což by se sem ani nevešlo, tak o tom snad někdy jindy. Vtipné na tom ale bylo, že jsem k lecčemu přišel jako "slepý k houslím", jelikož jsem zejména do té Velké Chuchle původně vůbec nechtěl a podstoupil to v začátku jen kvůli té zmíněné kamarádce. Nebýt jí, tak bych se býval k tomu ani nevrátil, možná bych se v lepším případě zkusil domluvit v Lysé na závodišti, kde jsem znal přece jen hodně lidí. Při tehdejším působení v Chuchli jsem občas míval menší úlety s alkoholem, ale naštěstí jsem to nějak sám ukočíroval, nejspíš díky své "námořnické" povaze samotáře, který nechodí moc často do společnosti. V ohledech spojených přímo s koňmi to tam mělo pro mně dobré pokračování více než 6 let. Až v průběhu roku 1990 přišla postupně "porevoluční" změna a pak už to mělo v mém životě další vývoj, směřující po čase odtud někam jinam a to zmíním později.
Co se týká zemědělství, tak ani to v naší rodině nemělo velkou tradici. Snad jen moje babička ze strany mamky pocházela ze statku v Kochánkách (okres MB), kde měli ale spíš zahradnictví zaměřené na zeleninu. Já jsem na ten obor nakonec směřoval asi hlavně proto, že jsem v Lysé chodil ke koním. Něco jsem tak o tom věděl z těch podniků, které měly koně, jelikož to byly státní statky nebo JZD. O zemědělství jsem se pak dozvěděl převážnou většinu odborných věcí až při studiích VŠ a tehdy bych většinu činností asi dobře zvládal v praxi. Ve skutečnosti to dopadlo ale tak, že jsem se shodou více okolností v zemědělské prvovýrobě pracovně jako zaměstnanec nikdy v praxi neuplatnil. Bylo to proto, že při prvním přechodu ze školy do zaměstnání se to mým váháním nějak zvrtlo a pak už mi to nesedlo nikde, jelikož ty další "štace" byly výrazně horší než ta první, kterou jsem odmítnul. Výsledkem je to, že jsem svůj obor v praxi desítky let nedělal, a tak dnes zvládám už jen ježdění traktorem, sekání louky, sušení a balíkování sena k prodeji (samozřejmě s kvalitní mechanizací) a snad některé polní práce, při kterých se používá traktor. Většinu dalšího v tomto oboru bych bez příruček a instruktážních videí v praxi asi moc erudovaně nezvládal. Tolik teda k zemědělství. Koně a zvláště ti dostihoví podle mého názoru do zemědělství nepatří, takže schopnosti u nich mi k renomé zemědělce nijak výrazně pomoci nemůžou. Jako takový teoretik, který o zemědělství něco ví a občas si to zkusí v praxi, snad nic moc zkazit nemůžu.
Plavba školním životem všech úrovní a k čemu mně vlny nakonec donesly
Vzdělání spojené se zemědělstvím a vzdálené mým původním představám mám zejména z důvodů tehdejších aktivit okolo koní. Pravděpodobně toto mělo nakonec vliv na pozdější výběr školy, kterou bych byl schopen zvládnout a zároveň se na ni i dostat. Možná v tom trochu sehrály roli také moje dobré výsledky v biologii na gymnáziu. zejména ve 3. a 4. ročníku, kdy jsem však spíš pomýšlel na studium veteriny a to, že potom místo léčení zvířat budu trenér dostihových koní. Vše se vyvinulo tak, že na veterinu by mně tehdy stejně ani nevzali a tak jsem musel začít mít reálné představy. Takže už někdy před maturitou jsem všechno byl nucen přehodnotit.
Když to ale vezmu popořadě, tak na základní školu jsem chodil nejdřív 2 roky do vesnice poblíž Lysé a do 1.třídy jsem nastoupil o rok dříve, z důvodu rad "odborníků" mojí mamce (uvedeno výše) na základě mého mj. vysokého IQ. Pak jsem začal od 3. třídy chodit do ZŠ v Brandýse nad Labem, jelikož to byla jazykovka s výukou Němčiny, kvůli které jsem tam přešel. Na gymnáziu jsem pak pokračoval ve stejné budově jako byla ta základka. Trochu jsem se tehdy hledal a řešil jsem různé zájmy v tomto věku, takže to bylo znát i na výsledcích. Na gympl jsem šel totiž už z osmičky v necelých 14 letech, takže poměrně brzy. Z mého pohledu toto celkově nebylo ideální, protože jsem na lecos byl příliš mladý a nezralý. Výsledkem souhry všech okolností bylo to, že jsem už od 5. třídy ZŠ byl spíš průměrný žák, později (na střední škole) student, který i z důvodu aktivit u koní a různých akcí okolo toho, neměl ideální výsledky. Dělal jsem to taktikou, že to musím přežít a nějak to "spatlám", jak se dá. Nebyla to hitparáda, ale naštěstí jsem si pomocí předmětů, které mně bavily, trochu vylepšoval celkové výsledky. Vzpomínky na ZŠ a gympl nemám úplně ideální jak kvůli tomuto, tak i z důvodu každodenního dojíždění. To už je ale dávno za mnou, ale dodnes mně případné sny z období studia na gymplu spíš straší. Nakonec to dopadlo tak, že po maturitě jsem byl rád, když se mi podařilo dostat na VŠZ (dnes ČZU) v Praze - Suchdole, konkrétně na provozně ekonomickou fakultu. To byla sázka na největší jistotu v rámci VŠZ, abych se na nějaká studia tehdy vůbec dostal. Časy se mění a dnes je PEF naopak nejvíc se rozšiřující a celkově poměrně prestižní fakulta. Tehdy jsem spíš uvažoval, že po prvním ročníku zkusím přejít na jiný obor v rámci školy, nejspíš zootechnik nebo rostlinář na Agronomické fakultě. Už tehdy jsem se totiž obával své pracovní budoucnosti v kancelářích nad různými fakturami a doklady, jelikož jsem se chtěl v životě pokud možno vyhnout účetnictví a administrativě.
V průběhu prváku jsem zjistil, že i na provozně-ekonomické fakultě (PEF) bylo pro mně mnoho zajímavých praktických předmětů, jako např. zootechnika, rostlinná a živočišná výroba, krmení zvířat, traktory a mechanizace apod., které mně hodně bavily. To byl základ k mým celkově poměrně velmi dobrým studijním výsledkům a tak mně to přestalo nutit k přestupu na jinou fakultu. Tam se mi přestalo chtít rovněž po zkušenostech z letních povinných pracovních praxí v zemědělských podnicích. Předměty, související s ekonomikou jsem naštěstí dokázal zvládat bez problémů, což bylo dobré. Asi jen to účetnictví, které moc dobře neumím dodnes, spolu s některými analytickými předměty, bylo pro mne poněkud hůře stravitelné. Tyto předměty byly z mého pohledu ve stínu těch převážně výrobních a praktických předmětů, které mně naopak velmi bavily. Ale i do té nechtěné části studia jsem se uměl přinutit, abych to zvládnul a nezhoršil si výsledky. Nechtěl jsem si totiž zkazit průměr, protože po celou dobu studia jsem úspěšně pobíral prospěchové stipendium. Vzpomínám si, že mně například zajímal předmět teorie řízení a ze sofistikovaně prováděných testů a seminářů tohoto předmětu jsem poprvé začal zjišťovat, k čemu jsem a nejsem vhodný. Studium celkově mi z hlediska prospěchu od začátku šlo nad očekávání dobře, jen ty pracovní praxe v podnicích mi zpravidla zabraly celé léto. Už na první praxi před prvákem jsem poznal docela náročnou práci na obilním sile a po prváku něco podobného znovu skoro celé léto na poli, a to mně nebavilo. Přitom jsem byl na manuální práci docela zvyklý, protože jsem si v Lysé od svých 15 přivydělával skládáním uhlí do sklepů, a to bylo občas jako taková mírnější práce v dole. Víc než samotná práce na poli mi asi vadilo to, že jsem po celou dobu studií neměl v létě na nic čas, jelikož každé prázdniny to obnášelo 4-6 týdnů praxe v provozu zemědělských podniků. Takže i z důvodů náročných praxí jsem po 1. ročníku změnil názor a na jinou fakultu v rámci VŠZ jsem nakonec nepřestoupil. Celým studiem jsem prošel docela hladce a v září 1986 jsem v mých 22 letech úspěšně dokončil původně započatý obor. Tehdy jsem si opravdu tak trochu myslel, jak už to pak dál v životě "nějak v pohodě ušolichám". Celkově na tu VŠZ v Praze - Suchdole vzpomínám rád nejen proto, že jsem školu dokončil bez problémů a s velmi dobrými výsledky, ale bylo tam i příjemné prostředí a zajímaví lidé z řad vyučujících i kolegů studentů. K čemu mi opravdu toto vzdělání později v průběhu života bylo kromě toho, že doma měli radost z mého diplomu a titulu a že mi to pomohlo se díky absolvování vojenské katedry při škole vyhnout tehdejší dvouleté vojenské službě, jsem víc neřešil a ukázalo se až postupem doby, že mi VŠ asi nikdy moc nepomohla ani k větším výdělkům.
Plavba mezi zaměstnáními a později dalšími výdělečnými činnostmi
V této oblasti jsem se od ukončení školy pohyboval zpočátku jako taková ryba na suchu, možná jsem v tom později občas plaval jako ryba či ostřílený mořský vlk, a to v takových případech, kdy jsem se ubránil něčemu nechtěnému. Tehdy jsem v začátcích ještě moc nechápal, že největší povinnosti pro mně promocí a získáním VŠ diplomu neskončily. V mých 22 letech jsem si myslel, že plynule přejdu do režimu "Abenteuer" spojeným s nějakou zajímavou "plavbou životem". To jsem se přepočítal a následně přišla tvrdá realita, řekněme současnou mluvou, že pak už jsem to docela dlouho "moc nedával". Od dětství jsem měl sice vysoké IQ, což se opravdu potvrdilo, nicméně toto údajně nemusí mít vždy jen pozitivní vliv. Jak už jsem zmínil, počítal jsem s tím, že VŠ sehraje lepší roli v mém pracovním životě, nicméně bych asi musel mít vystudovaný jiný obor - v mém případě nejlépe technický, jenže ten bych asi nebyl schopen úspěšně dotáhnout do zdárného konce studia tak, jako ten v zemědělství. Takže to bylo tak, jak to bylo a kam to vedlo, to popíšu dál.
Vzpomínám si, jak již někdy v polovině studií na VŠZ (1984) jsem se ocitl díky kontaktům mojí mamky v úspěšném zemědělském podniku v okrese Mladá Boleslav. Začal jsem tam totiž dělat mj. moji diplomovou práci a dokonce mi nabízeli podnikové stipendium po zbytek studia a k tomu další bonusy v podobě štědrého náborového příspěvku, když budu akceptovat závazek u nich po škole pracovat, konkrétně v úseku ekonomického náměstka ředitele. Podmínkou bylo, abych tam po škole nastoupil a odpracoval minimálně asi 5, možná 10 let. Měli o mně zájem, protože jsem na VŠ měl velmi solidní studijní výsledky a taky znali mojí mamku, která byla pracovně velmi úspěšná. Já jsem ale měl svůj pohled na svět a hlavně jsem už tehdy při návštěvách podniku pochopil, jakou bych asi měl náplň práce. Raději jsem se v té době předem nechtěl k ničemu zavazovat a všemu jsem nechal volný průběh, že se časem uvidí. Po dokončení studií jsem tam nakonec nenastoupil, protože tam byla nutnost nejlépe bydlet v té malé obci, kde jsem nikoho neznal, případně tam každý den na vlastní náklady autem dojíždět, jelikož tam nebylo dobré spojení. Zajímavé na tom bylo, že ten podnik měl dobré dostihové koně, některé na závodišti v Lysé v tréninku paní Palyzové, několik pak přímo u nich na vesnici u Benátek nad Jizerou, kde je trénoval bývalý velmi dobrý překážkový jezdec pan Bárta. Měl tehdy v přípravě mimo jiné i koně, který byl synem Koroka a chystal ho ke startu ve Velké pardubické. Do této stáje jsem po práci měl možnost chodit jezdit v případě, že bych v podniku začal pracovat na té původně nabízené pozici. To se ale nestalo mj. i proto, že na dobré koně měli své dlouholeté stabilní jezdce a pro mně by moc perspektiva nebyla. Za takové situace jsem se nechtěl vázat v podniku a k tomu na jiné pozici, než jakou jsem si představoval. Pak jsem zkusil štěstí cca 5 km od místa mého bydliště, protože jsem se rozhodl po desítkách let dojíždění zkusit něco poblíž a přitom mít čas chodit na závodiště v Lysé, kam jsem to znovu plánoval jít zkusit do stájí k paní Palyzové. Tak přišel můj první pokus o práci v zemědělské prvovýrobě a těšil jsem se na práci v provozu, tehdy bych vzal na nějaký čas klidně i místo traktoristy. Jenže moje vystudované zaměření mně proti mojí vůli nasměrovalo do kanceláří na ekonomický úsek průměrného JZD, konkrétně přímo do účtárny a administrativy, kde byly převážně ženy středního věku. Těm velel ekonom, který ukončil stejnou fakultu jako já, jen o 2 roky dříve. Bohužel jsem se dostal brzy do situace, kdy mně jeho podřízení a tedy moji noví kolegové, zatáhnuli do svých problémů s ním. Říkalo se tam o něm, že je arogantní a nepříjemný a já se v této nastalé situaci nechtěně stal hromosvodem jejich nespokojenosti. To jsem na začátek nepotřeboval, hned se plácat v problémech jiných. Traktoristy, zootechniky i agronomy měli a já se nechtěl trápit v dusné atmosféře toho ekonomického úseku. Připadal jsem si tam jako kozel zahradníkem, který ke všemu má poslání vnést na pracoviště klid a naději. Na to jsem neměl zkušenosti a navíc pracoviště bylo v malé vesničce v takových starých budovách a mně to v porovnání s prostředím areálu VŠZ, kde jsem se předtím při studiích 4 roky pohyboval, připadalo depresivně asi jako ve středověku. Ze zmíněného JZD jsem se tedy složitě vyvázal z členství a ke konci roku 1986 odešel. V podstatě jsem se tenkrát dostal do situace, kdy jsem měl po škole a vznikl problém, co dál.
Nakonec po dalších dvou krátkých peripetiích v trvání dohromady asi 3 měsíců (mj. banka v Praze a dočasná brigáda z nouze, mimo obor), jsem konečně našel uplatnění na delší dobu. Přes známé mojí mamky jsem byl v Praze od jara 1987 více než rok a půl na pozicí ekonoma - výzkumníka cen vstupů do zemědělství, konkrétně krmiv a hnojiv. To byla v něčem zajímavá zkušenost, jenže po čase jsem zjistil, že výdělek není ideální a lepší to dlouho nebude, tak jsem ke konci října 1988 odešel. Pak následovaly pokusy uchytit se jinde, mj. 2 krát v JZD přímo v místě bydliště. To už mi nabízeli poprvé i jiné místo, než jen v účtárně, kam bych měl vnitřní obavy znovu zkoušet jít. Ve finále to dopadlo tak, že potřebovali jedině úsekového zootechnika na pracoviště v malé vesnici u Lysé. Šlo o nejméně úspěšnou farmu, připomínající spíš středověký horror, o tamních pracovnících se raději zmiňovat nebudu. Zjistil jsem, že už to tam v krátké době přede mnou vzdali 2 zkušenější zájemci s praxí. Na rovinu jsem jim řekl, že toto opravdu já nemám zapotřebí a tak mi nabídli ještě možnost práce u klusáckých koní, těch za kterými se jezdí v sulce a kouká se jim za neustálého drncání, přímo do zadku. To jsem coby překážkový jezdec, který rád jezdí výhradně v sedle na koni, s díky a pobaveným úsměvem odmítl. Tím vše tedy zase rychle skončilo a pak jsem vzápětí měl ještě jeden zoufalý "rekord", a to v délce zaměstnání. Nastoupil jsem totiž, opět na základě snahy mojí mamky mi něco najít, ráno v 6 do kanceláře jedné výrobní firmy v Lysé a tam jsem vydržel jen do polední přestávky. V té jsem opustil podnik, kam už jsem se nevrátil a zavolal jim, že končím ve zkušební lhůtě. Odpoledne už jsem byl raději na bleskově zařízené brigádě u dostihových koní, vyčistit si tam od všeho hlavu v sedle plnokrevníků. Od té doby pak šel můj původní obor postupně stranou, snad jen s výjimkou zkoušek na trenérskou dostihovou licenci u koní a zdokonalování se v angličtině. Mezitím jsem ještě stihl 3 měsíce práce v kanceláři v Praze 10 jedné firmy vyrábějící sportovní zařízení. Odtamtud jsem odešel přesně poslední den zkušební doby. Léto 1989 jsem prožil (ne poprvé) na brigádě u dostihových koní a pak na menší nátlak mojí mamky jsem na závěr svých zaměstnaneckých peripetií zkusil ještě na podzim 1989 úřednickou práci v Praze, v ekonomickém úseku OÚNZ. To moc dlouho netrvalo, protože ihned po „sametové revoluci“ jsem se v závěru roku 1989 rozhodl ukončit tu tříletou sérii převážných nezdarů, a co nejdříve začít pracovat sám na sebe jako OSVČ s náplní obchodní a zprostředkovatelská činnost, autodoprava a samozřejmě k tomu jsem zase něco různě dělal u koní pro vyčištění hlavy. Takto jsem se vrhnul s plnou vervou do již nikdy nekončícího "devatera řemesel".
Důvod mého osamostatnění byl kromě získání osobní svobody, také samozřejmě prostor na práci s koňmi a větší časová flexibilita různě kombinovat aktivity, u mně někdy i podle výhodnosti a ročního období (v sezóně více času u koní, v zimě více jiných činností a různé obchody atd.). Od začátku 1990 jsem tedy různě téměř 20 let podnikal v rozmanitých činnostech (rozvážení zboží na ŽL, práce u známého v autodopravě, různé obchodní aktivity a k tomu časem obchodní firma se společníky z Británie, pak pobyt v zahraničí a práce tam na dostihovém závodišti a po návratu realitní činnost a k tomu finanční poradenství). K tomu všemu jsem často dělal něco okolo koní. Pro úplnost ještě doplním, že na jaře 1991 mně v Lysé přemluvili nastoupit do funkce vedoucího odboru na Městském úřadě, kde jsem mimo jiné měl na starosti rovněž projednávání přestupků. Tam jsem se dostal do problému, kdy jsem byl nařčen, že jsem údajně uložil nízký trest 2 svým známým za jejich přestupky. Než abych tam poslouchal zbytečná obviňování a plácal se v tom dál, tak jsem funkci zabalil sám a odešel po necelých 2 měsících. Upřímně, ta agenda v mojí kompetenci mně stejně od začátku vůbec nebavila, a tak jsem to velmi rád ukončil a vrátil se rychle ke svým rozmanitým činnostem OSVČ. Ještěže jsem byl prozíravý a ani nepozastavil jediný ŽL. Pochopil jsem definitivně, že se musím snažit pracovat pokud možno jen sám na sebe, jinak to nebude úplně ono. Díky pozdějším kontaktům na známé a časem obchodní partnery z Británie, jsem se v průběhu OSVČ činností dostal na 1,5 roku do Irska, přímo do profesionální dostihové stáje k překážkovým koním. Po návratu zpět z rodinných důvodů jsem si zakrátko pořídil v létě roku 1996 vlastní překážkové dostihové koně. Přiznám, že impulz k tomu mi dala jedna známá, tehdy již profesionální trenérka koní blízko Jílového u Prahy, u které v té době pracoval jako žokej můj další známý. Časem jsem se s tou paní trenérkou nepohodl ohledně mého koně a následně jsem odešel s koněm do stájí blíž místům mého tehdejšího bydliště. Pak jsem to rozšířil a ke svým koním jsem později míval občas různě na starosti ještě tu a tam koně především od kamarádů a známých, s kterými mi pomáhaly různé kamarádky koňařky.
Samostatná OSVČ činnost mi vyhovovala v mém pracovním životě nejvíc, mimo jiné kvůli pocitu svobody a volnosti, ale také možnosti mít čas i finance na aktivity s koňmi. V průběhu mého podnikání mi shodou okolností přišly i nabídky z pohledu většiny lidí velmi dobrých zaměstnání, ale ne až tak z pohledu mého. Například jsem mohl zkusit vést velkou část podniku dobrého známého mojí mamky nebo mi můj dobrý známý chtěl zařídit práci na MZe s náplní řešit vše okolo chovu anglického plnokrevníka a provozu dostihů. Uvedené nabídky jsem ale nakonec vůbec nevyužil. Jednak mi podnikání tehdy fungovalo dobře a mimo jiné například u té práce na MZe byla podmínka nemít na sebe registrované svoje koně ani žádnou licenci k činnosti v dostihovém sportu. Navíc bych na moje poměrně velké aktivity s koňmi po práci neměl čas. Stejně jsem v té době raději ani nechtěl měnit svůj zavedený způsob života, kde jsem byl sám sobě šéfem, za nějakou vidinu jiné a pro mně neznámé kariéry a sedět na úřadě či jen služebně cestovat s jasně vymezeným programem. Moje podnikání na ŽL bych sám od sebe nikdy neukončil, kdybych se kdysi nedostal nezaviněně do problémů, které mi kvůli konkurenční doložce na 2 roky zabránily pokračovat. Musel jsem tedy hledat zaměstnání, až jsem se na jaře 2009 opět spíš náhodně vrátil k zemědělství jako odborník a teoretik, nikoli abych pokoušel pozvednout prestiž tohoto oboru v praxi. Práce zemědělského teoretika je pro mně určitě vhodnější z více důvodů, které není potřeba podrobně vysvětlovat. I zde přišla určitá krize, ale až po mnoha letech a už se zdá být zažehnaná. Co bude dál, to ukáže čas. Já obecně moc dlouhodobě neplánuji, natož v dnešní době.
Před časem, v průběhu moji nejdelší pauzy od koní, jsem se dostal ve volném čase k něčemu ve zcela jiném oboru, ale co mně zajímalo už v dětství. Následně jsem se naučil na docela solidní úrovni jednu ze zásadních činností s tím související. Dělat to na plný úvazek jsem zatím uvažovat nemusel a tak to mám převážně k takovému občasnému odreagování se od všedního života a jako další zábavu. Souvisí to trochu asi s tím, co jsem dělal kdysi dávno (kromě koní, o tom více zde). Konkrétně jde o práci týkající se železnice a řízení drážních vozidel přímo v provozu. Odreagování různého druhu je pro mně důležité, protože stereotyp koloběhu běžného života mně dokáže občas nudit až k "burning outu" z všedního života...
Z toho co jsem zde uvedl lze asi usoudit, že jsem většinu života člověk skoro "devatera řemesel". Musím konstatovat, že se všemi důsledky, bohužel i finančními, což mělo občas prokazatelný vliv i na další oblasti mého života. Když to ale vezmu z pozitivního pohledu, tak v rámci "devatera řemesel" zvládám dobře ještě činnosti obchodníka, jednatele a případně i krizového manažera na krátkodobější akce jako dočasný záskok za někoho, kdo pak převezme větší odpovědnost a bude mít dlouhodobé vize. Otázka je, zda jsem svými činnostmi za život vydělal víc peněz, než jsem utratil a raději to nebudu rozebírat (nikdo by asi nepochopil jak je možné, že mám vysokoškolské vzdělání zaměřené mj. na ekonomiku). Už jen doplním, že asi něco na tom bude, když se říká: "devatero řemesel a desátá je?" ...
Plavba u Atlantiku, neboli práce v zahraničí
To už konečně bylo jiný kafe, tedy spíš Guiness... :-)
V první půlce 90. let jsem totiž byl v Irsku, konkrétně v Galway. Pracoval jsem tam na přímluvu jednoho známého z Anglie (byl to můj společník z obchodní firmy, jehož manželka pocházela z Prahy). Nejdříve jsem měl job přímo na dostihovém závodišti jako údržbář dráhy a traktorista (konkrétně zde) a přitom jsem měl možnost občas chodit k trenérovi do stáje s koňmi, kteří tam jsou v přípravě na dostihy. Tam jsem viděl a taky často pečlivě sledoval, jak se připravují dostihoví koně v Irsku, což bylo a je pro mně velmi cenná zkušenost. Časem jsem pak zajišťoval rozvoz krmení pro koně jako řidič a obchodní zástupce v jednom. Volný čas jsem tam procestoval s mojí kamarádkou z Německa, se kterou jsem tam byl. S ní jsem se seznámil o těch prázdninách roku 1978, prožitých zčásti na mezinárodním táboře v NDR a ze všech mých "kámošek" ji znám nejdéle. Ona mi tam v průběhu pobytu sehnala ten job obchodního zástupce. Původně jsem tam mohl dělat přímo ve stáji u dostihových koní, ale při vysoké úrovni jejich práce v tomto oboru jsem si na to úplně nevěřil, a tak jsem radši vzal práci údržby dráhy a tréninkových tratí na místním závodišti. U toho jsem seděl víc na traktoru a asi to tak bylo dobře, když jsem na koně chodil jen jako na doplňkovou činnost. Mimo jiné bylo zajímavé setkávat se s místními rybáři a námořníky večer u piva v místních Pubech. Irsko je krásné, z mého pohledu to tam nemělo chybu a ani teď by pro mně nebylo špatné se tam "zašít" někde u nějaké rozumné práce třeba na traktoru nebo u železnice. Co se týká práce mimo ČR v současnosti, tak bych to zkusil v Německu, ale tam opravdu něco méně prestižního, protože nějaké odbornější práce bych tam asi "nedával". Do Německa jsem často jezdil od mých cca 10 let a tak to tam dobře znám (více zde). Už kdysi, téměř ještě v dětství a pak v mládí, jsem tam chtěl několikrát zcela vážně odtud odejít. Nakonec jsem to zkusil ve zmíněném Irsku a nebýt rodinných důvodů, asi už bych se do ČR tehdy nevracel a zůstal bych v zahraničí, možná nakonec opět v Německu, k čemuž jsem měl své důvody. Jak už to někdy bývá, tak se vše vyvinulo jinak, vrátil jsem se a zůstal tady. Posuzovat však můj trvalý návrat sem z hlediska mojí následné spokojenosti, je však dodnes poněkud složité.
Plavba v dalších oblastech života
K některým oblastem života mám vztah trochu specifický a do jisté míry jiný, než má většina lidí tady okolo. Například kolektivní sporty celý život vnímám s větším nadhledem, protože mně ani jejich aktivní provozování nikdy moc nelákalo. Odjakživa preferuji ze sportů outdoorové aktivity a tak například radši běhám nebo jezdím na kole venku třeba i v dešti a větru, než abych ve fitcentru či doma běhal na pásu či šlapal na rotopedu. Jakýkoliv sport nebo pohyb venku v přírodě mně od dětství jednoznačně baví nejvíc, ale naopak ve fitness-centru jsem za celý život vůbec nikdy nebyl a cvičil jsem kdyžtak jen doma. Zimním sportům se nevěnuji moc často, s výjimkou jít tu a tam na běžky nebo si občas sjet svah, což souvisí s mým celoživotně horším vnímáním zimy, jako nejméně oblíbeného ročního období. Nejraději bych i dnes žil v Německu, případně někde v teple na jihu u moře nebo v Irsku, kde to bylo dobré.
Přestože již mnoho let žiju v Praze, jelikož z Lysé jsem odešel před delší dobou, tak mně z velké části stále míjí ten opravdový městský život v Praze, s kulturou, sportem i zábavou, na které si hodně pražských lidí potrpí. Na toto nejsem z důvodu svých specifických zájmů moc zvyklý, a tak to jde převážně mimo mně. Žít trvale jen na venkově by ale pro mně bylo složitější zejména v tom, že by se mi nechtělo denně dojíždět v přeplněné dopravě do práce.
Při svém životě v Praze si nejsem schopen na lákadla velkoměstského života (např. koncerty, divadla, historické památky, lepší restaurace, centrum Prahy apod.), zejména z důvodu mých odlišných zájmů, najít čas a do jisté míry ani peníze. Zajímavé je, že třeba život ve větších městech se mi líbí v Německu, kde bývám na dovolené nebo výletech. V Praze jsem rád kromě lepších pracovních možností zejména proto, že nemusím nikam daleko dojíždět. Spíš teď jezdím občas opačným směrem z Prahy do Lysé, naštěstí ale ne denně.
Co se týká návštěv sportovních událostí, tak kdysi jsem občas chodíval na hokejové zápasy Sparty a někdy i klubu KHL Lev Praha. Reprezentační akce hokejistů ani fotbalistů mně ale nikdy moc nezajímaly, takže u toho neztrácím čas ani u TV. Nejsem totiž zdejší patriot a tak jsem nikdy nechodil se symboly ČR na sportovní akce české reprezentace. S kámoši či známými si několikrát ročně zajdu na pivo, převážně někde na okraji Prahy nebo na venkově v klidné restauraci a raději sedím venku než uvnitř. O politice se většinou sám od sebe nebavím, protože to mezi kamarády, kolegy a známými není zejména v současnosti ideální téma.
Osobní život nebudu rozebírat, fiasko to ale naštěstí celkově nebylo. Zmíním jen, že to se mnou zvládají pouze samostatné a schopné ženy, které dokáží samy fungovat často i lépe než já.
Koně a dostihový sport, kde se padá převážně na tvrdou zem, nikoliv do vody
Koně u mně představují několikrát přerušenou kapitolu, ale i tak jsem u nich strávil asi nejvíc času ze svých činností. Dodnes však nevím, zda bych je dělal sám od sebe tak dlouho, nebýt lidí, kteří mně opakovaně několikrát zlákali zpět. V začátcích jsem měl spíš rozpačitý přístup a tak jsem s tím na dobré úrovni začal až pozdě. K tomuto jsem se vyjádřil již tady a ten, koho zajímají nějaké celkové podrobnější informace, je najde zde.
Doplaval jsem někam ?
Dá se říct, že třeba z hlediska pracovní kariéry v Čechách moc daleko ne, jakobych se tu dlouhou dobu se zdejším způsobem života ideálně nesžil. V mládí i později jsem sice měl nějaké šance a možnosti se dobře uplatnit, jen to buď nebylo přesně podle mých představ, případně to nepřišlo ve správný čas a já jsem pak nedělal potřebné kompromisy nebo se mi to v daném období nehodilo. Postupem času jsem se dopracoval téměř k "devateru řemesel" a díky tomu většinu života poněkud rozmanitě přežívám. Pravda je ta, že jsem se pokud možno nikdy nechtěl nutit do ničeho, co mně už předem spíš odrazovalo nebo co pro mně bylo dlouhodobě neatraktivní, a to bylo určitě dobře. Shodou různých okolností jsem si sice v ničem nevybudoval kariéru na nějaké vyšší úrovni, ale na druhou stranu jsem se tím oprostil od tlaků, které to obvykle přináší. Určitě toho zpětně nelituji a nezávidím těm, co se k něčemu dostali většinou na úkor nějakého většího odříkání. Mnozí moji kamarádi a spolužáci ze školy jsou sice úspěšní ve svém oboru, ale taky se tomu věnovali nepřetržitě od mládí, ne-li od dětství. Narozdíl ode mně jsou oni celoživotně stabilizovaní (neboli "usazení") a věnují se dlouhodobě svému zásadnímu oboru, který zvládají komplexně a nevybírají si u všeho jen ty oblíbené činnosti, jako já.
Koně jsem zprvu začal dělat v jezdeckém sportu, kde mi to v začátcích asi po roce a něco ideálně nesedlo a tak jsem to pak na čas přerušil. Až později jsem se vlivem kamaráda dostal k dostihovému zaměření, ale moje cesta byla i tam zpočátku rozpačitá a je to popsáno v úvodu. Dostihový sport jsem začal dělat na lepší úrovni až pozdě, takže jsem v tom pak měl především zábavu k odreagování se od všedního života. To mně později v určitém období stálo i hodně finančních prostředků z vlastních zdrojů, což nebylo ideální a v současnosti bych to takhle už neprovozoval. Pokud si taková činnost nevydělá z velké části sama na sebe nebo za pomocí doplňkových aktivit, tak bych si dokázal najít jiné odreagování, nejspíš v současné době něco spojeného s cestováním a aktivitami u moře. Vzhledem k tomu, že jsem měl koně v ČR převážně jako hobby, tak mi u nich nezmizel ten pocit, který se mnohdy vytrácí, když se ze zábavy stane plnohodnotné zaměstnání. Já jsem to míval tak, že když mi v životě něco nešlo, tak jsem si od toho šel vyčistit hlavu ke koním, kde jsem se cítil ukrytý před všedním životem a někdy i před jinými životními složitostmi. Rovněž u koní jsem však měl i delší pauzy a několikrát mně z nich nalákali zpět lidé z mého okolí, jinak nevím, jak by to dopadlo. V tomto oboru jsem byl odjakživa i přes všechen ten strávený čas, spíš "druhá liga" a měl jsem u toho aspoň klid, který jsem tam taky vždy hledal. Jediné, co mám navíc použitelné tady, jsou ty zkušenosti a "know how" z Irska, protože to dodnes i na dálku sleduji a jsem stále ve spojení s lidmi odtamtud z tohoto oboru.
Zemědělství jsem si kdysi nevybral cíleně, ale spíš to nějak vyplynulo ze situace a nutnosti jít studovat něco pro mně zvládnutelného. Zemědělství mně při studiích bavilo, ale po dokončení VŠ následně v praxi jsem se do toho téměř nepouštěl. Kromě různých shod okolností i proto, že jsem v tom od povinných školních brigád viděl především náročnou a na počasí závislou práci často v obtížných podmínkách a přitom hodně stráveného času v poměru k výdělkům. Zkrátka jsem v tom oboru nedokázal vidět dlouhodobý cíl pro mně a mít tu správnou motivaci. Tehdy v mládí jsem v tom nebyl schopen najít ani žádnou romantiku, možná v těch 80. letech u toho ani žádná nebyla. Přechod ze školy do praxe jsem tedy moc nezvládnul a pak to se mnou šlo dál, až jsem se odklonil jiným směrem. Svoji roli sehrálo rovněž to, že jsem práci v zemědělské výrobě porovnával s činnostmi u koní, které mně bavily vždy mnohem víc. Z praktického zemědělství mně baví jen něco, nejvíce asi ježdění na traktoru při údržbě louky, případně některých polních pracích. Ve svém oboru jsem to tak dosud dotáhl do bodu, kde spíš než opravdový zemědělec, jsem traktorista a příznivec techniky s přidanou hodnotou teoretických vědomostí ze zemědělství.
V životě potřebuji mít pokud možno pocit volnosti a navíc nejlépe volbu více možností, co dál. Věnovat se v životě jen jediné činnosti a strávit ho kvůli tomu na jednom místě nebylo nikdy z mého pohledu to, co bych opravdu chtěl. Chtěl jsem vždy být všude a u všeho, což tak snadno nejde. To sice nebyla optimální cesta stát se v něčem opravdovým odborníkem, ale v mém "devateru řemesel" jsem viděl určitou možnost odreagování se a nezávislost. Vše jsem si chtěl vždy nastavit tak, abych nemusel být ničeho a nikoho otrokem. V životě jsem si zejména v mládí počínal občas spíš na náhodu a podle nálady, než abych si za něčím trvale a cílevědomě šel. Pravda je ta, že celkově moje fungování bylo od mládí možná poněkud specifické a občas jsem se chtěl vidět jinde než tam, kde jsem měl možnost být. V minulosti jsem měl únik od všedního života dlouho u koní, z nichž zejména ty dostihové jsem považoval za šlechtice mezi zvířaty, které do zemědělství nelze zahrnovat. Taky jsem si s nimi coby "Baron z Lysé" často rozuměl lépe, než s některými lidmi. V současnosti by pro mně bylo ještě lákavější občas zmizet od všeho na širé moře. Celý život jsem chtěl, aby mně vše co dělám, především bavilo a hlavně z tohoto důvodu jsem si hledal více činností, které se dají kombinovat nebo občas střídat, když jsem potřeboval nějakou změnu. Po mnoha desítkách let jsem opět začal přemýšlet trochu i jako "morjak", což souvisí zejména od roku 2022 s mými opětovnými návraty na místa, kde jsem v dětství poprvé poznal moře a svět okolo něj. Zásadní je hlavně zdraví a pak už nějak ta plavba životem proložená výhledově nejlépe občasnou plavbou po moři, může pokračovat. Z toho, co jsem tu uvedl si každý může udělat závěr, co dělat a hlavně co nedělat, pokud nechce nakonec místo života u moře skončit úplně jinde a k moři jen svátečně "utíkat od všedního života". Moje počínání v životě bylo možná kombinací mého osobního vzdoru nalajnovanému životu, snahy mít pestrý život a vyzkoušet si vše co mně zaujme. Výsledkem je, že jsem takový patlal všeho možného podle nálady a už asi můžu jen překvapit, když mi pak třeba něco "sedne". Na závěr mně napadá myšlenka, že opravdová svoboda je stejně asi jen na tom širém moři, ta částečná v sedle koní nebo i za volantem auta. Kdysi občas bývala pro mně i na železnici, když jsem dávno v dětství jezdil přes noc rychlíkem Warnow z nádraží Prahy - Střed do Warnemünde. Byla to ta cesta z Polabí, kde jsem kdysi v Lysé nad Labem bydlel až k Baltu, kde se mi vždy líbilo a láká mně to tam do mých "starých dobrých míst" dodnes.
P.S.: Když jsem v srpnu roku 1975 jel poprvé do Warnemünde, ještě jsem vůbec nic nevěděl o koních, natož to, že u nich v životě strávím tolik času. Nakonec jsem se ale tak trochu i díky nim, dostal až k tomu Atlantiku. Prostě to bylo tak, jak to mělo být a vše je pro něco dobré.
Kdysi to začalo v Rostocku, ještě za dob bývalé NDR.
Někomu se poštěstí kruh i uzavřít, takže konkrétně já bych se plavbě jachtou po moři nebránil :-)